Przejdź do zawartości

Tętnica biodrowa wewnętrzna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tętnica biodrowa wewnętrzna

Tętnica biodrowa wewnętrzna (łac. arteria iliaca interna) – w anatomii człowieka parzysta tętnica zaopatrująca ściany i narządy miednicy, narządy płciowe zewnętrzne, okolicę kroczową i tylno-przyśrodkowy fragment uda. Jest jedną z dwóch gałęzi, na jakie tętnica biodrowa wspólna dzieli się przed stawem krzyżowo-biodrowym, na wysokości dolnego brzegu V kręgu lędźwiowego. Ku tyłowi towarzyszy jej żyła biodrowa wewnętrzna. Jej długość wynosi około 4–5 cm, a średnica około 8–9 mm[1].

Gałęzie

[edytuj | edytuj kod]

Tętnica biodrowa wewnętrzna dzieli się na dwa pnie: przedni i tylny. Pień tylny kończy się w górnej części otworu kulszowego większego, odchodzą od niego wyłącznie gałęzie ścienne[2]:

Pień przedni oddaje zarówno gałęzie ścienne jak i szereg gałęzi trzewnych. Biegnie do przodu od mięśnia gruszkowatego i splotu krzyżowego, oddając gałęzie końcowe w dolnej części otworu kulszowego większego[2].

Gałęzie ścienne[3]:

Gałęzie trzewne[4]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3257-4.